Risâle-i Nur’da Gençler!
Gençler, nev-i insanın üçten birisini teşkil ederler. Bediüzzaman Hazretleri “Gençlik damarı akıldan ziyade hissiyatı dinler. His ve heves ise kördür, âkıbeti görmez.”[1] der. Âkibeti görmeyen gençlerin hevesâtları galeyândadır, hissiyatlarına mağlûpturlar, cüretkâr akıllarını her vakit başına almayarak hayat-ı içtimâiyede, ehl-i namusun malı ve ırzı ve zayıf ve ihtiyarların rahatı ve haysiyetini tehlikeye sokarlar. Bazıları da “bir dakika lezzeti için bir mes’ut hanenin saâdetini mahveder ve bu gibi, hapiste dört beş sene azap çeker, canavar bir hayvan hükmüne geçer.”[2]ler.
Hâlbuki kat’iyen “Gençlik gidecek. Sefâhette gitmişse, hem dünyada, hem âhirette binler belâ ve elemler netice verdiğini ve öyle gençler ekseriyetle sû-i isti’mâl ile, isrâfât ile gelen evhamlı hastalıkla hastahânelere veya taşkınlıklarıyla hapishânelere veya sefâlethanelere veya mânevî elemlerden gelen sıkıntılarla meyhanelere düşeceklerini anlamak isterseniz, hastahânelerden ve hapishânelerden ve kabristanlardan sorunuz.”[3] der asrın müceddidi Bediüzzaman Hazretleri. Öyleyse milletlerin geleceğini emânet edeceği gençleri dikkate almak zorundayız. Onların gençlikten gelen hissiyâtlarının ve taşkınlıklarının önünü alabilecek çareleri onlara sunabilmeliyiz. Onların fıtratlarına derc edilen gayr-ı mütenâhî isti’dâdları, hevâdan hüdâya sevk edecek suyu vermemiz gerekiyor. Hayırlı işlerde onları istihdâm etmek, teşvik etmek, isti’dâdlarına ve ilgi alanlarına uygun fa’âliyetlerde onlara yol göstermek gerekiyor.
Gençler bu ahirzaman fitnesinin potansiyel hedefi durumundadır. Hem dünyaları, hem de âhiretleri tehlikededir. Potansiyel istidadlarını nefsî ve hevesî malayâniyatlarda geçirebiliyorlar. Ahirzaman gençlerine el atmak ve onlardaki potansiyel enerjiyi hayırlı hizmetlerde kullanmak yetişkinlere ve işin ehli eğitimcilere düşmektedir.
Üzülerek ifade ediyoruz ki gençlerimizin aldıkları eğitim ne yazık tek taraflı, materyalist bir felsefeden neş’et etmektedir. Mânevîyatı noksan, sadece fennî ma’lûmâtlarla aklına hitap edilen gençlerin, kalbî ihtiyacı olan mânevî eğitim verilmemektedir. Hâlbuki “Vicdanın ziyası, ulûm-u diniyedir. Aklın nuru, fünun-u medeniyedir. İkisinin imtizacıyla hakîkat tecellî eder. O iki cenâh ile talebenin himmeti pervaz eder. İftirak ettikleri vakit, birincisinde taassub, ikincisinde hile, şüphe tevellüd eder.”[4] İşte böyle bir eğitim modeline geçilmeden talebenin himmetinin pervaz etmesi çok müşküldür. Elbette ki bütün bütün ümitsiz değiliz. Risâle-i Nurların üniversite talebeleri ve mânevî medresettüzzehra hizmetleri maddî ve mânevî olarak gençlerimizin bir kısmına hitap emektedir.
Bugün birçok imânlı gençler Risâle-i Nur’a medyun-u müteşekkirdirler. Ve her üniversitedeki dinî kalkınma ve uyanış, Risâle-i Nur eczalarının netice ve sünbülleridir. Çünkü hakîkî münevverler olan gençler hayret ve takdir ve tahsinle okudukları Risâle-i Nur eserlerin kıymetini anlamışlardır. Risâle-i Nur’a mânevî halaskârımız diye sarılan gençler şu kat’î kanâata varmışlardır ki; eğer Bediüzzaman Hazretleri vatan ve milleti mahv-u perişan etmeğe ma’tûf en müdhiş ve tahribçi savletler hengâmında, en ağır şartlar içerisinde eserlerini yazmak kahramanlığını yapmasa idi ve o hârika eserlerle imân ve İslâmiyet ve Kur’ânı muhâfaza ve müdâfa’a etmese idi, yüzbinlerle kardeşlerimiz Risâle-i Nur’la tenvir edilmese idi, bu vatan çoktan elimizden gidecek ve dinsizlik hâkim olacaktı ve Risâle-i Nur’un sünbül ve meyvesi olan bugünkü kurtuluş mümkün olamıyacaktı.[5] Ey Risale-i Nur! Seni anlayarak okuyan şahıslar ve asrî gençler de terbiye-i Muhammedîye (A.S.M.) giriyorlar.
Ey genç kardeşlerim, “medar-ı ezvak olan gençlik gidiyor; menşe-i ahzân olan ihtiyarlık, yerine geliyor. Ve gayet parlak ve nurânî hayat gidiyor; zâhirî karanlıklı, dehşetli ölüm, yerine gelmeye hazırlanıyor.”[6] Öyleyse gençlerimiz “Şirin güzel gençlik nimetine istikametle ve taâtle şükretse; hem ziyâdeleşir, hem bâkîleşir, hem lezzetlenir. Yoksa hem belâlı olur, hem gamlı, kâbuslu birer rüya olur. Hem akrabasına ve vatanına ve milletine muzır bir serseri hükmüne geçirmeğe sebebiyet verir.”[7]
Ey anneler ve babalar! Dikkatli olunuz. Şefkatinizi yanlış yolda kullanmayınız. Evlâdlarınızı terbiye-i İslâmiye dairesinde yetiştiriniz. Âhirette şefaatçi yerine dâvâcı olmasınlar. Yoksa şiddetli mes’ul olunur. “Oğlum paşa olsun”[8] deyip o çocuğun hayat-ı ebediyesinin tehlikeye girdiği düşünülmelidir. Evlatlarımızı dünya hapsinden kurtarmağa çalışırken, cehennem hapsine düşmesini nazara almamak olur mu? Yoksa o evlatlar “Dünyada da terbiye-i İslâmiyeyi tam almadığı için, vâlidesinin hârika şefkatının hakkına karşı lâyıkıyla mukâbele edemez, belki de çok kusur eder.”[9]
Ey siz genç kardeşlerimiz! Sizlere hitab ediyoruz. Zamanın sûrî zevkleri karşısında aldanmayalım. Nefsânî arzularla yaşamayı şiar edinenlerin zebunu olmayalım. Ahlâkımızı Kur’ân nuruyla zînetlendirip istikametimizi düzeltelim. Allah’a hadsiz şükürler olsun namus-u ismetimizi, şeref-ü haysiyetimizi, tek kelime ile iffetimizi muhafaza yollarını bize öğreten Risâle-i Nurlarımız ve sevgili Üstadımız var; onu bilelim ve Risâle-i Nurlara sarılalım. Ahlâk yıkıcı neşriyatı ve ifsâd edici âletleri takib edeceğimize, iki dünyanın saâdetini kazandıran Kur’ân’ın nurlu derslerini okuyalım, nurundan nur alalım, o nur ile tefeyyüz edelim. Ulvî hislerimizi rencide eden, bizi menfî propagandalarla baştan çıkarmak isteyen fitne ve fesadçıların yaygaralarına kulak vermeyelim. Gençlik ve güzelliğimizi âdâb-ı Kur’âniye zînetiyle zînetlendirelim. Hazret-i Peygamberimizin izinden gidip, o pâk ve edebli Peygamberimizin sünnet-i seniyesine tam uyalım ki, âhirette bize şefâatçi olsun.
Abdülbâkî ÇİMİÇ